Гудзення жыцця

Жыццё - е заваль,
загагулінай змяёю,
желтофіоль на старадаўняй жардыньеркі,
сяджу я ў чыгуне тры на тры, апяраз-
вае ўсё гэта
памятая канапа,
шаф савецкі ў тры рыплівы дзверцы,
ды тэлевізар...

А ў цэнтры я, няголены дурань,
яшчэ не жмурак
і аднак, не жыўчык,
з раніцы кветкавы свой разявываю рот,
сонейка кроплю я лоўлю,
бессэнсоўны шчасліўчык…

А вецер падзьме,
я вохнуць і дрыжучы,
як расчараваны
немагчымасцю даціснуць
свядомасць,
хоця б да замарозкі
той, у Тютчева,
дзе думка - усяго толькі хлусня…

І я, жую словы ...

І адціскаючы у жмых іх,
гуджу залётнаю пчалою хрыплай
на канапкі…

А далей, не, не дадзена…

І кропка.