Тут снег не далятае да зямлі

Тут снег не далятае да зямлі,
ператвараецца на раз
ў туман начны...

У пыл,
у бензінавых драпінах
распадаючыся
на прывід лёду...

І ты слізгаеш...

Шаша становіцца спартыўным жолабам,
твая машына - чортапхайкай Бобам,
душа і тая, абдымаючы дрыжыкамі,
скуголіць, моліць.

Божа!
Пранясі!!!

А пасля,
ну, прыкладна
праз ста дзён,
калі прысніцца зноў тая мар,
застынеш і ўчэпішся за руль,
а жар пустынны ў сквар цябе і ў пот.

Перадсмяротны...

А калі зноў так пранясе,
то будзеш жыць ты шчасліва
цалкам...

Бо ісціна твая,
у біблейскім пераплавіцца агні
да новай да зімы.