І ўвесь дзень маўчыць

...Ненужные семье.
Марина

Мае!
Пранізваюць бошку па начах.

Пра гэта, нікому!

Так, ім і напляваць
на ўсё на гэта,
сваякам.

Чаго мычыць,
трасучыся і плача
у закутку сваім,
стары.

А раніцай...

Устане і ўвесь дзень маўчыць.

* * *

А я ў экран упаўзаю
тварам
і клікаю ў то,
што задарма
нейкі сяе-тае,
хоць анёлы,
хоць чэрці.
Ўперлі задарма...

* * *

І тут,
на гэтым самым месцы,
цуд!
Як быццам з ніадкуль,
злучаючыся ў жудасць,
як ланцугом жалезным
падпаўзаюць
...слова,
змацоўваючы ўсё ў плазменны клабук.

І гэта,
творнае,
мне паліць,
цісне на мазгі
пакуль не скончу верш,
хаця
бабах,
падабенствам страсцей людскіх.

І не напялю,
у ІНЄТЕ,
на чытача
вець гэты дар,
каб і яго,
хоць водбліскам
хапіла.

І!

Абкаціла!