Як быццам зубілам

Спакойнае сонца....
І
своечасова,
дождж.
Спакойныя, добрыя людзі…

Быць можа – хоць у гэтым годзе
праясніцца,
скрозь шум
і
гоман.

Навошта жыву?!

Чаму днём, ды і ноччу,
які
ўжо
год,
рублю
быццам,
зубілам
рублю па паперы...

Асобы знаёмы
сонца спакойнага.

І...

Своечасова,
дождж?!