У званком небасхіле

Вось!
Нешта звякнула ў званком небасхіле…

То…

Маланка сухая…
Выгінаючыся ў імгле,
Чыімісь прабачэннем стала…

Грукатала…

Увесну паглядзеўшыся ў цемры,
падпаленых на сэрцы адчуванняў,
працверажаных…

Зачапіла нематою…

Не лепш стала і не горш,
у прорвы гэтай, смагі гарачай, убачыў я твар той,
што не ўсміхнецца ўжо.

Мне.

Ніколі…