Дзесьці шчыміць

Дзесьці шчыміць
і
ў гэтую ж міть
я
успомненаю тваё...

Усе,
што хацелася
не, не забыць,
а...

Каб не пырскалі
слёзы з вачэй,
калі успамінаю
чаго я пазбавіўся,
пасля нашай з табой...

Пасля нашай з табой
дзікай страсці ў граху
і разрыў,
калі гэта ўсё...

Скурчылася,
цвіркнула,
скончылася
поўным разрывам...
Цэл астылых.

І пакусаных вуснаў.

Але, часам
шчыміць,
аж зубамі
ў сне
скрыгачу,
так
салодка
і
горка
свярбіць.

У душы.